Τόσο ραγιάδες;

" Ο Λένιν είχε πει κάποτε: «Μη τον φοβάσαι τον πλούσιο. Τον υιό της πλύστρας να φοβάσαι». Από τέτοιους υιούς και κόρες υποφέρουμε αρκετές δεκαετίες τώρα.  "

Ημέρα «γενικής απεργίας» η χθεσινή. Δε θα είμαστε «αντικειμενικοί» ούτε και ευγενικοί πια. Δεν ωφελεί κιόλας. Μετά από κάθε απεργία ή πορεία διαμαρτυρίας ακούμε και διαβάζουμε τα ίδια πράγματα. Αναλύσεις επί αναλύσεων και συμπεράσματα για το τι έγινε ή τι δεν έγινε. Πολλοί θα βρεθούν να πουν για τα «επεισόδια» που δεν έγιναν. Γιατί να γίνουν; Έγιναν τόσες άλλες φορές. Βαρέθηκε ο κόσμος. Δεν «πουλάει» πια.

Πέρα από αυτό όμως δε βόλευε αυτούς που τα δημιουργούν ή τα καθοδηγούν να κάνουν τα ίδια και χθες. Υπήρξε η επίσκεψη Ολάντ στη χώρα ως αντιστάθμισμα και δε χρειάστηκαν άλλα μέτρα εντυπωσιασμού και κατατρομοκράτησης της κοινής γνώμης. Άλλοι πάλι επαγγελματίες «επαναστάτες» θα ρίξουν την ευθύνη σε όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό. Κουράστηκε ο κόσμος. Μια μόνο λέξη μπορεί να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Χάος. Απόλυτο χάος. Καμιά σανίδα σωτηρίας. Βρισκόμαστε πια έξω και από το ίδιο το ταπί. Ούτε καν στα σχοινιά, ούτε καν στο καναβάτσο. Όσο και αν φαίνεται περίεργο δεν είναι πρωτοφανές. Μια ματιά στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία μας θα μας πείσει για αυτό. Ο τίτλος του ραγιά δε μας απονεμήθηκε τυχαία.

Αλήθεια γιατί ζητάμε από μια κυβέρνηση όποια και αν είναι αυτή να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει η συντριπτική πλειονότητα του λαού μας; Γιατί; Τι ζητάμε και από ποιον; Από αυτούς που τρέξαμε και ψηφίσαμε δίνοντάς τους 48% στις τελευταίες εθνικές εκλογές; Αρκετοί ισχυρίζονται ότι μας κορόιδεψαν. Ότι δε σεβάστηκαν την βούληση του λαού. Γιατί; Τις προηγούμενες φορές το έκαναν; Γιατί να μην κόψουν τους μισθούς και τις συντάξεις; Ήταν και είναι η εύκολη λύση. Θα το ξανακάνουν. Ας μην έχουμε καμιά αμφιβολία. Ορθώς θα πράξουν από τη στι� �μή που δεν αντιδρά κανείς. Συνήθως όταν υπάρχει δράση υπάρχει και αντίδραση. Προσοχή όμως. Υπό Κ.Σ. (κανονικές συνθήκες) που λένε και στη Χημεία. Στην Ελλάδα έχουν προ πολλού να υπάρχουν κανονικές συνθήκες.

Ο εξαιρετικός Νίκος Καλογερόπουλος, ένας από τους καλύτερους και πιο πηγαίους ηθοποιούς (με την πραγματική έννοια της λέξης ηθοποιός) σε μια συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση είχε πει τα παρακάτω λόγια: «Δεν είμαι ούτε αριστερός ούτε δεξιός ούτε τίποτα. Και δεν είμαι ούτε με τους δυνατούς ούτε με τους αδύνατους. Ούτε με τους φτωχούς ούτε με τους πλούσιους. Είμαι με τους δίκαιους. Έχω άλλη φιλοσοφία. Με τους δίκαιους. Δηλαδή άμα ρωτήσεις έναν φτωχό τι θα σου πει μάνι μάνι; Τι θες παιδάκι μου εσύ; Να γίνω πλούσιος θα σου πει, να έχω λεφτά. Ά� �α λοιπόν δεν είμαι εγώ με αυτόν. Είμαι με τον νουνεχή, με τον σοφό άνθρωπο». Δεν έκανε τυχαία αυτές τις δηλώσεις. Όλοι ανήκουν κάπου ιδεολογικά. Να ταράξει τα νερά ήθελε. Να προσπαθήσει να πείσει τους συνανθρώπους του να πετάξουν από πάνω τους τις ταμπέλες και το ψέμα.

Είναι τεράστιο πρόβλημα στον τόπο μας οι ταμπέλες. Είναι τεράστιο πρόβλημα η κομματικοποίηση και όχι η πολιτικοποίηση. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι τόσες και τόσες γενιές στην Ελλάδα γαλουχήθηκαν με την κομματοκρατία και όχι την ελεύθερη πολιτική σκέψη. Τα κόμματα είναι εργαλεία της Δημοκρατίας και όχι το αντίστροφο. Αν ρωτήσουμε κάποιον σήμερα για το ποιος έχει την μεγαλύτερη ευθύνη του πως φτάσαμε ως εδώ θα σου πει οι ψεύτες οι πολιτικοί. Καθόλου μακριά από την πραγματικότητα βέβαια. Οι πολιτικοί όμως και ειδικά οι απλοί βουλευτές απ� � πού προέρχονται; Από τον Άρη; Μέσα από την ελληνική κοινωνία δεν προέρχονται; Ποιοι στελέχωναν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων εδώ και δεκαετίες; Αυτοί που στην περιφέρειά τους έτρεχαν πάνω κάτω και αλάλαζαν υπέρ του «δίκιου» της τοπικής κοινωνίας αν ήταν από την περιφέρεια. Αν ήταν από την Αττική αυτοί που καλούσαν τα μέσα της διαπλοκής και αυτοί που έπιναν τον καφέ τους στο Κολωνάκι. Ή μήπως δεν ήταν έτσι; Όλοι αυτοί με το που γίνονταν εκλογές ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους; Τον λαό ή το πώς θα επανεκλεγούν; Όταν κορόιδευ� �ν τις τοπικές τους κοινωνίες και την επόμενη φορά κέρδιζαν και πάλι την εκλογή τους ποιος έφταιγε; Οι ίδιοι ή όσοι τους ψήφισαν; Για να βγει κάποιος βουλευτής δε χρειάζεται να τον ψηφίσει όλος ο νομός. Μερικές χιλιάδες ψήφοι ή ακόμα και μερικές εκατοντάδες. Ποιοι λοιπόν τους ψήφιζαν; Αυτοί που βολεύονταν ή που περίμεναν ότι θα βολευτούν. Ή μήπως είναι ψέμα; Δε θα συνεχίσουμε άλλο. Καταλαβαινόμαστε.

Μαζί τα φάγαμε τελικά; Όχι βέβαια. Θα ήταν αστείο να το πει κάποιος αυτό το παραμύθι. Καλό είναι αλλά δεν έχει δράκο. Μαζί τα έφαγαν εκατοντάδες βουλευτές που πέρασαν από τη Βουλή όλα αυτά τα χρόνια με αρκετούς ψηφοφόρους τους. Μια και είναι η περίοδος των αριθμών και όχι των Ανθρώπων ας μιλήσουμε με αριθμούς. Αν πούμε ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας είναι 11 εκατομμύρια τότε αυτοί που τα έφαγαν μαζί είναι περίπου 4 εκατομμύρια. Οι μεν απολάμβαναν για αρκετά χρόνια τους παχυλότατους μισθούς του βουλευτή και τα αναρίθμητα προνόμια του αξιώματος και οι άλλοι απολάμβαναν εξυπηρετήσεις, διορισμούς στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, έργα μεγάλα και μικρά και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος. Χαρακτηριστικό είναι το σημείωμα πρώην υπουργού πάνω σε ένα βιογραφικό ψηφοφόρου του. «Δεν κάνει για τίποτα. Βολέψτε τον κάπου». Φανταζόμαστε ότι αν «έκανε» και για κάτι καλύτερο τότε θα γινόταν μεγαλοστέλεχος κάπου στον ιδιωτικό ή δημόσιο τομέα. Όταν όλα αυτά πήγαν να «τιναχτούν» στον αέρα το περασμένο καλοκαίρι. Τότε πήγαν και ενώθηκαν όλοι κάτω από την ομπρέλα της τρικομματικής και των ανθρώπων που την υπηρετούν. Πήραν 48% όλοι μαζί. Και το ήξεραν και το έπαιξαν. Εκεί ήταν τα συμφέροντά τους. Ακούγεται κυνικό αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και η Ελλάδα κύριε; Και οι άλλοι που είναι άνεργοι δύο ή τρία χρόνια τώρα; «Έχει ο θεός για αυτούς», «κανείς δεν πάει χαμένος». Αυτά και πολλά άλλα χαριτωμένα και καθόλου τύψεις. Και έτσι προχωρά η ζωή. Λένε κάποιοι άλλοι. Μα το πρόβλημα είναι ταξικό. Ίσως. Σε κάποιες άλλες χώρες και κοινωνίες ναι είναι καθαρά ταξικό.Ξέρει ο καθένας ποια είναι η τάξη του και γίνεται μια γροθιά όταν διαδη� �ώνει. Στέκεται ο ένας δίπλα στον άλλο. Ναι συμβαίνει. Στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Γαλλία, στην Βουλγαρία προχθές που έπεσε η κυβέρνηση μετά από μαζικές διαδηλώσεις πολιτών που διαμαρτύρονταν επειδή ανέβηκαν σκανδαλωδώς τα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος και οι πολίτες έφαγαν και αρκετό ξύλο. Συμβαίνει απλά γιατί υπάρχει συνείδηση και συλλογική δράση και ενότητα. Στην Ελλάδα για ποια ταξικότητα τολμάμε και μιλάμε;

Ο Λένιν είχε πει κάποτε: «Μη τον φοβάσαι τον πλούσιο. Τον υιό της πλύστρας να φοβάσαι». Από τέτοιους υιούς και κόρες υποφέρουμε αρκετές δεκαετίες τώρα. Ειδικά από αυτούς με τις ταμπέλες. Από αυτούς που είτε είναι «δεξιοί» είτε «αριστεροί» ουρλιάζουν περί νομιμότητας και ηθικής. Είναι αυτοί που περνούν καλά με κάθε κυβέρνηση αλλά και αυτοί που φωνάζουν περισσότερο από όλους για «επανάσταση» και για το «δίκιο του εργάτη». Είναι αυτοί που σκούζουν για τη Χρυσή Αυγή αλλά είναι την ίδια στιγμή οι ίδιοι που την πριμοδοτούν και στέλνουν όλο και περισσότερους στην αγκαλιά του τέρατος. Είναι αυτοί οι ίδιοι που μιλούν για το φαύλο παρελθόν και την ίδια στιγμή είναι ακόμα στην κυβέρνηση ενωμένοι και αγαπημένοι περισσότερο από ποτέ και χωρίς πια ίχνος ντροπής. Είναι αυτοί που χαίρονται με το αισχρό «προδότες, αλήτες, πολιτικοί». Τσουβαλιάζουν τους πάντες για να κρύψουν τα δικά τους εγκλήματα. Δε διστάζουν να θέσουν σε κίνδυνο το πολίτευμα της χώρας, την Δημοκρατία, προκειμένου να συνεχίσουν να κάθονται στις καρέκλες τους είτε μικρές είτε μεγάλες είναι αυτές. Δε διστάζουν � �α αυτοεξευτελιστούν κιόλας. Είναι επικίνδυνοι και αυτοί αλλά και όλοι όσοι κυρ-Παντελήδες τους στηρίζουν.



Ναι, δεν πέτυχε η χθεσινή απεργία. Είναι αλήθεια. Το γιατί δεν πέτυχε είναι το ερώτημα. Δεν πέτυχε γιατί κάποιοι έχουν φροντίσει σαν καλολαδωμένη και άριστη σε λειτουργία μηχανή να έχουν τους ανθρώπους τους παντού. Σε όλα τα πόστα. Και όταν λέμε σε όλα εννοούμε σε όλα. Το άλλο μεγαλύτερο και πιο βασανιστικό ερώτημα όλων όσων υποφέρουν αλλά έχουν αξιοπρέπεια είναι το «ως πόσο να αντέξουμε;» το πήραμε από το αληθινό ξέσπασμα ενός Κύπριου πατέρα που είναι ωρομίσθιος και έχασε πριν λίγο καιρό τη δουλειά του κατ' εντολή της Τρόικα που έχει κάν ει την εμφάνισή της και στην Κύπρο. Τι μπορεί κάποιος να απαντήσει σε αυτόν τον πατέρα; Τι; Πως μπορούμε να τον κοιτάξουμε στα μάτια και αυτόν αλλά και πολλούς άλλους αξιοπρεπείς ανθρώπους; Τι άλλο περιμένουμε; Αν περιμένουμε λίγο ακόμα δε θα μοιάζουμε στο τέρας απλά αλλά θα έχουμε γίνει οι ίδιοι το τέρας. Τι άλλο περιμένουμε; Να σφαζόμαστε μεταξύ μας στους δρόμους; Να έχουμε έναν ακόμα εμφύλιο στη μακραίωνη ιστορία μας; Τόσο δύσκολο είναι να ενωθούμε και να αποτινάξουμε τις αλυσίδες; Τόσο δύσκολο είναι να είμαστε ένας για όλους και όλοι γ ια έναν; Τόσο δύσκολο είναι να ξηλώσουμε μια δράκα βασανιστών και εκμεταλλευτών που λυμαίνονται τόσα χρόνια αυτή τη χώρα; Τόσο φοβισμένοι είμαστε; Τόσο ατομικιστές; Τόσο ραγιάδες;

Πολλοί ζητούν έτοιμες λύσεις ή θεωρούν πως το πορνείο μπορεί με μερικά φτιασιδώματα να γίνει σπίτι. Ούτε το ένα γίνεται άμεσα ούτε και το άλλο. Η λύση είναι μια και μοναδική. Να εκδιωχθούν από τις θέσεις εξουσίας όλοι εκείνοι που μας καταστρέφουν. Να απομακρυνθούν άμεσα όλα αυτά τα κοράκια ντόπια και ξένα που έχουν πέσει πάνω στο πτώμα και το σκυλεύουν. Μετά με αρκετή δουλειά και εντιμότητα θα την βρούμε την άκρη. Θα ξαναβγούμε στο φως με αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και το κεφάλι ψηλά και θα την ξαναχτίσουμε την Ελλάδα με γερά θεμέλια και καλ ά υλικά όπως της αξίζει. Ένα μόνο πρέπει να κάνουμε. Να είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Και δεν είμαστε…

Του Κώστα Καπνίση

Πηγή: http://www.ramnousia.com/