Η βία, η μαμή και ο φετιχισμός

Ανάμεσα στην επανάσταση ή τη μεταρ­ρύθμιση, η Αριστερά στο σύνολό της δεν μοιάζει να έχει μια ξεκάθαρη θέση στο θέμα της βίας.

Το φλερτ της είναι εμφα­νές σε επιλεκτικές «επαναστατικές διαδικασίες» κατάληψης της εξουσίας ή και φθοράς της ή στην πολιτική μεθοδολογία που καλύπτει θεωρητικά βί­αιες συμπεριφορές μειοψηφικών ομάδων, ακόμα κι αν αυτές εφαρμόζονται ως καρικατούρα επανα­στατικών διαδικασιών μέσα από τραμπουκισμούς, γιαουρτώματα και επιθέσεις χειροδικίας εναντίον ενοχοποιημένων πολιτικών αντιπάλων.

Η πλατεία Συντάγματος των «αγανακτισμένων» νομιμοποίη­σε ακραίες πρακτικές, οι οποίες είναι στο πλαίσιο διαφόρων μορφών «πάλης», σύμφωνα με την προ­σφιλή ορολογία. «Καταδικάζουμε τη βία, αλλά αντιλαμβανόμαστε την αγανάκτηση όλων εκείνων που αντιδρούν βίαια απέναντι στη βία του μνημονίου», δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας στις 8 Ιουλίου 2011, νο­μιμοποιώντας μονομερώς μορφές βίαιων συμπερι­φορών απερίφραστα. Εδώ ο Μαρξ, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι σαφής: όταν μιλά για ταξική βία την αποδίδει σ ε τάξεις που αριθμούν εκατομμύ­ρια ανθρώπων και όχι σε άτομα ή γκρουπούσκουλα. Τη βία αυτή την καταδίκαζε σαν προβοκατόρικη και υποκινουμένη από σκοτεινούς κύκλους, εχθρικούς προς την εργατική τάξη.

Μόλις πρόσφατα, η κυρία Κανέλλη, των τηλεοπτι­κών παραθύρων, μας έβαλε στη θέση μας, θυμίζο-ντάς μας ότι η βία είναι η «μαμή της Ιστορίας». Δεν γνωρίζω τι παιδιά ξεγεννά αυτή η μαμή, αλλά αν έχουν σοβιετική υπηκοότητα να μας επιτρέψει να μην τα υιοθετήσουμε. Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις τελευταίες αγχωμένες προσπάθειες του δημο­φιλούς προέδρου του να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας τις βίαιες μεθοδεύσεις αγώνα, λησμονώντας δηλώσεις σαν τις πιο πάνω, δεν φαίνεται να είναι κατορθωτή μια ενιαία τοποθέτηση α πέναντι στα φαινόμενα βίας. «Η εξίσωση της κινηματικής με τη συμβολική και φυσική κρατική βία είναι ανεπίτρε­πτη για την Αριστερά: ακόμα κι όταν η πρώτη είναι τυφλά "αντικρατική", αυτοκαταστροφική και αναντίστοιχη με αυτό που δηλώνει πως υπερασπίζεται, έχει άλλη πολιτική προέλευση και στόχευση, συνε­πώς άλλο αξιακό περιεχόμενο…», δηλώνει το στέ­λεχος του κόμματος και αρθρογράφος της «Αυγής» Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος. Εδώ, ο αρθρογράφος βάζει στη θέση τους όλους όσοι ισχυρίζονται ότι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν π� �οέρχεται, επαναφέροντάς μας στην «επανα­στατική τάξη» με σαφή θεωρητικά επιχειρήματα: ότι άλλο είναι η αριστερή βία και άλλο η δεξιά. Μην έχουμε απορίες… και θεωρητικά κενά!

Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρίζονται ότι «σε κάθε περί­πτωση, ο φετιχισμός της "μη βίας" είναι χίλιες δυο φορές πιο επικίνδυνος, αφού επαναφέρει με ύπου­λο και δήθεν πρωτοποριακό τρόπο τις παλιές, πεθα­μένες και σάπιες λογικές της σοσιαλδημοκρατίας που τόσο πολέμησαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (αλλά και ο Μπακούνιν) πριν από 200 χρόνια!». Θα προ­σθέσουμε εδώ και τη δυσκολία του ΚΚΕ να συγκρα­τηθεί στα θεσμικά πλαίσια όταν διά στόματος του κυρίου Μαΐλη δηλώνει ότι «είμαστε αντίθετοι με το Σύνταγμα» . Τι σημαίνε ι ακριβώς ένα κοινοβουλευ­τικό κόμμα, το ΚΚΕ στην περίπτωσή μας, να προτεί­νει στους πολίτες να μην τηρούν τους νόμους; Ποια στάση κρατά η επίσημη πολιτεία απέναντι σε ένα κόμμα που ευθαρσώς και δίχως μισόλογα οραματί­ζεται την κατάλυση του πολιτεύματος και την από­λυτη επικράτησή του διά των όπλων;

Όλα αυτά είναι ερωτήματα στα οποία δεν έχει δο­θεί ξεκάθαρη απάντηση από καμιά μεριά, με απο­τέλεσμα τώρα που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια χρονίζουσα κρίση, που ανατρέπει τις κοινωνικές ισορροπίες, η κοινωνία να είναι έρμαιο τυχοδιωκτι­κών πρακτικών, σύμφωνα με τις ψυχωτικές ιδιοτρο­πίες του κάθε τυχάρπαστου «υποκειμένου των ιστο­ρικών στιγμών».

Ας έρθουμε όμως στην αξιωματική αντιπολίτευ­ση, η οποία πρωταγωνιστεί πλέον στην πολιτική σκηνή του τόπου και είναι υπόλογη απέναντι στα λόγια της περισσότερο από τις «επαναστατικές πε­ριόδους» των ξέγνοιαστων γυμναστικών επιδείξε­ων. Ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει το απλοϊκό επιχεί­ρημα ότι η βία είναι απάντηση στη βία των μέτρων και της εξουσίας (παρότι την καταδικάζει).

Το επιχείρημα του Τσίπρα είναι βαθύτατα αντι­δημοκρατικό. Όπως θα γνωρίζει, ο Μαξ Βέμπερ λέει ότι στις κοινωνίες της νεωτερικότητας το κρά­τος έχει το μονοπώλιο της βίας. Απέναντι σε αυτή τη βία οι πολίτες απαντούν με ειρηνικές διαδηλώ­σεις, απεργίες, κινητοποιήσεις, κατά βάση όμως με την ψήφο τους. Στο όνομα ποιου σκοπού (πολι­τικού, θρησκευτικού, κατοχής της απόλυτης αλή­θειας;) και ποιας επαναστατικής πρωτοπορίας, οι μειοψηφίες νομιμοποιούνται να χρησιμοποιούν πολιτική βία;

Μήπως βρισκόμαστε σε «επαναστατικό αδιέξο­δο»;…



Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Πηγή: http://www.ramnousia.com/